ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΔΟΣ; ΟΕΟ

Όλα ξεκίνησαν ένα μεσημέρι. Η βοή της πόλης είχε αρχίσει να παραδίδει την κυριαρχία της, στην ησυχία του μεσημεριανού φαγητού. Ξαφνικά, ακούστηκε το κουδούνι της εξώπορτας.

Άνοιξα διστακτικά και αντίκρισα έναν νεαρό. Χαμογελαστός μού πρόσφερε μια σακούλα ανακύκλωσης. Αμέσως άρχισε να μου εξηγεί οτι πρόκειται να ξεκινήσει το πρόγραμμα ανακύκλωσης και στο δήμο μας. Θα πρέπει λοιπόν στην σακουλίτσα να βάζουμε τα πλαστικά, αλουμίνια και χαρτάκια και να τα πηγαίνουμε στον ειδικό κάδο.

Έκλεισα την πόρτα όλο χαρά. Επιτέλους, σκέφτηκα να και κάτι σωστό σε αυτό μέρος. Μπράβο. Η οικολογικά ευαίσθητη συνείδησή μου θα σταματούσε να με ενοχλεί κάθε φορά που πετούσα χαρτιά στα σκουπίδια. Μάζεψα όλη την οικογένεια, το συζητήσαμε και αποφασίσαμε από εδώ και στο εξής να συγκεντρώνουμε τα σκουπίδια ξεχωριστά. Όλοι μας είμασταν χαρούμενοι. Όλοι εκτός από έναν.

Η μόνη που μου φάνηκε προβληματισμένη ήταν η γυναίκα που φρόντιζε το σπίτι.

Την σακούλα μας την έδωσαν για την λαική, μου λέει.

Αν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Άρχισα να της εξηγώ για την ανακύκλωση και πόσο χρήσιμη είναι και το τι θα κάνουμε με την σακούλα. Της έδωσα το φυλλάδιο με τις οδηγίες, να διαβασει, να ξεφυγει από την άγνοιά της. Το πήρε χωρίς να πει τίποτα.

Μετά από 10 μέρες ενταντικής συλλογής η σακούλα άρχισε να γεμίζει.

Η γυναίκα με ρώτησε πού είναι ο κάδος για να πάει να την αδειάσει.

Ε δίπλα στον κανονικό, της απάντησα, ελαφρά ενοχλημένος, απορώντας πως δεν τον έχει δει τόσες μέρες.

Γυρνώντας, μου είπε ότι δεν βρήκε τίποτα.

Ε καλά, της απάντησα σε 2 μέρες θα τον βάλουν.

Οι μέρες περνούσαν και μαζί γέμιζε και η σακούλα. Μετά από δύο βδομάδες, αρχίσαμε να βάζουμε τα κουτάκια της κοκα κολα πάνω στον πάγκο της κουζίνας.

Η μορφη της γυναίκας άλλαξε. Έγινε σκοτεινή και απόμακρη. Ο θυμός άρχισε να την κυριεύει.

Οι πρώτες κατσαρίδες έκαναν αγώνες ταχύτητας στο πάτωμα της κουζίνας.

Αρχίσαμε να ρωτάμε γνωστούς και φίλους μήπως στην γειτονιά τους υπήρχε κάδος. Τίποτα.

Και ένα πρωι, όταν πήγα να αφήσω ένα άδειο κουτάκι από γάλα πάνω στο έπιπλο της τηλεόρασης, η γυναίκα ξέσπασε.

Αν δεν πας τωρα αμέσως να βρεις τον κάδο, εγώ φεύγω από εδω μέσα, μου είπε.

Η απειλή ήταν άμεση. Έπρεπε να βγώ έξω, να ψάξω.

Επιστράτευσα το αστυνομικό μου δαιμόνιο και βγήκα στο δρόμο. Ξεκίνησα από το πρακτορείο. Τίποτα. Μετά στο πάρκο. Τίποτα. Μετά στο σχολείο. Τίποτα. Η αγωνία είχε αρχίσει να με κυριευει.

Φτάνοντας στην εξέδρα είχα την ελπίδα ότι θα είχαν βάλει στην άλλη πλευρά. Μάταια. Ξαναγύρισα στο πρακτορείο. Κουράστηκα. Σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στο πρόσωπό μου. Δεν μπορεί σκέφτηκα, τι μας τις έδωσαν τις σακούλες; Θα τον βρώ.

Μπήκα στα στενά. Σε κάθε γωνιά έλεγα, να, δεν μπορεί, εδώ θα είναι. Και δεν ήταν.

Γύρισα σπίτι κατάκοπος.

Λοιπόν, με ρώτησε η γυναίκα, τον βρήκες;

πάρε την σακούλα και άδειασέ την στα σκουπίδια, της απάντησα.

Σε ποιόν κάδο, με ρωτά.

Στον κανονικό, ούρλιαξα.

Καλά είπα εγώ, οτι την σακούλα μας την έδωσαν για την λαικη, μουρμούρησε καθώς έκλεινε την πόρτα πίσω της.

Υ.Γ. Ίσως να είμαι ανυπόμονος, ίσως να μην είδα καλά, όμως σας παρακαλώ αν ξέρει κάποιος ας μου πει: πού είναι ο κάδος οεο;