Ούτε ένα ούτε δυο αλλά 18 όμοια σπίτια μετρήσαμε σε μια βόλτα μας προς τα εκεί, και συνεχως χτιζονται νεα. Με τι άδειες χτίζονται, αν η πολεοδομία είναι ενήμερη και πως γίνεται να χτίζονται τόσο πυκνά μέσα σε ένα οικόπεδο και να μην επεμβαίνει κανένας την στιγμή που όποιος αιτωλικωτης χτισει έστω και ένα τούβλο θα του έρθουν οι μηνύσεις και τα πρόστιμα στο κεφάλι είναι περίεργο. Ποσο ακομη θα ρημαξει αυτη η πολη;
Περνώντας κάτι φίλοι μου από το Μεσολογγι μου έκαναν επίσκεψη. Τους είχα τόσα πολλά πει για το όμορφο μέρος που μένω που ήταν ενθουσιασμένοι που θα ερχόντουσαν. Ερχόμενοι μετά τις αλυκές άρχισα να προσπαθώ να τους στρέψω αλλού την προσοχή να μην δουν τα τσαντίρια που πρωτοσυνανταμε.
Μετά το βομβαρδισμένο παλιό εργοστάσιο. Το μεγαλεπήβολο πολιτιστικό κέντρο του τεχνοκράτη Κολτσιδα. Σταματήσαμε στην παραλία. Κάναμε μια βόλτα μέχρι το κατρακειο. Εδώ παιζουν παιδιά με ρώτησαν όταν περνάγαμε από την παιδική χαρά . πηγαίνοντας προς το Κατρακειο που ήταν φυσικά κλειστό, η μπόχα από τα σκουπίδια στους κάδους ήταν ανυπόφορη. Περάσαμε από το πρακτορείο. Αμάξια γύφτων είχαν κάνει κατάληψη σε όλο το πεζοδρόμιο προς την θάλασσα είχαν απλώσει την μπουγάδα τους και λιάζονταν στον ήλιο.
Γυρίσαμε για καφέ στο ξενοδοχείο. Η θάλασσα γεμάτη φύκια και πανβρωμικη. Κάνετε μπάνιο εδώ με ρώτησαν; Όχι είπα, πάμε στον Λούρο είναι μισή ώρα απόσταση. Με κοίταξαν σαν να ήμουν ούφο.
Φεύγοντας με ρώτησαν αν θα ήταν προτιμότερο να φύγω από αυτό το ρημαγμένο μέρος. Ντράπηκα. Και ντραπηκα οχι τοσο για την καταντια της πολης μας, απο τις φωτισμενες δημοτικες μας αρχες αλλα κυριως για το οτι τους εχουμε αφησει ολοι
εμεις να την καταντησουν σ' αυτο το χαλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου